ROZDZIAŁ 2 Początek

                                              Początek

                  

         Po długim pożegnaniu z rodziną i jeszcze dłuższej odprawie celnej wreszcie dotarłam do poczekalni dla odlatujących. Kierowałam się w stronę małej kafejki na lotnisku w Warszawie. Zamówiłam uwielbianą przeze mnie pepsi i spokojnie usiadłam na małej pufie w rogu. Otworzyłam puszkę i wyjęłam z torebki podręczny słownik japońskiego. Spojrzałam na pierwsze kartki. Wszystko wydawało się proste dopóki nie uświadomiłam sobie jak podobne są do siebie niektóre wyrazy, a jak odmienne mają znaczenie. Ze zniecierpliwieniem i irytacją odłożyłam go z powrotem.

- Przecież prawie cały świat mówi po angielsku. Poradzę sobie - to była właśnie moja myśl  w tamtej chwili. Nic głupszego. Przekonałam się o tym niewiele później. Spojrzałam na zegarek, miałam jeszcze około pół godziny. Rozejrzałam się wokół. Najpierw nie widziałam nic ciekawego, dopiero potem coś zauważyłam. Na okrągłej kanapie owiniętej wokół słupa siedziała grupka Japończyków. W tym obrazku było coś dziwnego. Nie mogłam rozgryźć co to jest. Porównałam jedną dziewczynę do mnie i zdałam sobie sprawę z różnicy. Skośnooka nastolatka siedziała wyprostowana z głową ku dołowi, dłonie położone na kolanach, nogi idealnie pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. Za to ja byłam praktycznie położona na pufie, noga na nogę, podpierałam głowę ramieniem i wykręcałam ją w różne strony niegrzecznie obserwując innych. Z moich obserwacji wynikało, że w porównaniu z Japończykami jestem niewychowaną dziewuchą. W dodatku wszystkie twarze obcokrajowców oświetlony były przez wyświetlacze komórek. Na szczęście nie tylko ja tak się zachowywałam. Polacy wyglądali podobnie do mnie. Ulżyło mi.

Moje rozmyślania przerwał komunikat.

-Pasażerów podróżujących do Tokio lotem numer pięćdziesiąt dwa prosimy o zgłoszenie się do bramki numer trzy.

Była godzina dwudziesta druga. Podniosłam się z miejsca, wyrzuciłam puszkę i idąc w stronę wyznaczonego miejsca szukałam paszportu i biletu. O dziwno tym razem nie miałem problemu ze znalezieniem ich. Spokojnie mnie sprawdzono, a następnie przeszłam długim korytarzem do samolotu. Byłam jedną z pierwszych osób. Ekipa stewardes przywitała mnie z uśmiechem i wskazała miejsce.  Bez pośpiechu usiadłam , zapięłam pasy bezpieczeństwa zanim przypomniał o tym pilot i zawiesiłam wzrok na migających światłach zza szyby. Oto się zaczęło. Samolot powoli ruszył.